Waar moet ik beginnen??

Laat ik het hele stuk van 'laatste avond' en 'afscheid' maar overslaan. Zonder dat wordt het verhaal toch vast al te lang.

Dag1: De vluchtis goed verlopen. We zijn iets later dan gepland de lucht in gegaan en ondanks tegenwind en turbulentie toch op schema geland op Tocumen airport in Panamá City. De vlucht duurde ongeveer 11uur en die ben ik beter doorgekomen dan verwacht. Gelukkig wat slaap in kunnen halen en verder wat muziek geluisted en een paar afleveringen van Grey's Anatomy gekeken.

Om 17:05 lokale tijd (23:05 Nederlandse tijd) stonden we weer aan de grond. Lokale weer: halgbewolkt en 30 graden. Wat een verschil met het niet zo koude, maar wel regenachtige Nederland dat ik 's ochtends achter me liet! De douane, het ophalen van mijnbagage enhet zoeken van eentaxi verliepen voorspoedig. Jammer dat de chauffeur moeite had met het vinden van de hostels. Al met al zat ik tijdens de Nederlandse jaarwisseling dus in een taxibusje met twee andere Nederlandse touristen. Ik heb het maar aan me voorbij laten gaan.

Eindelijk aangekomen bij het hostel (villa vento surf), bleek de geboekte kamer niet een kamer te zijn, maar 2 stapelbedden achter een kamerscherm op een overloop. Maar ook hier zat het weer mee, ze haden me omgeboekt naar de damesslaapzaal; 6 stapelbedden en airco. Ik was van plan een uur of twee te slapen, omdat ik erg moe was. Ik werd echter pas wakker van het vuurwerk. Ik had op internet gelezen dat er niet echt vuurwerk wordt afgestoken met oud en nieuw. Alleen georganiseerd. In de buurt waar ik sliep is er echter genoeg de lucht in gegaan. Zo had ik toch nog een beetje een oud en nieuw-gevoel. Uiteindelijk heb ik me weer omgedraaid en verder geslapen.

Het was wel een vreemde ervaring, de eerste nacht. Ik schrok op een gegeven moment wakker (waarschijnlijk van een kamergenoot) en wist niet waar ik was. Vervolgens dacht ik dat ik gewoon thuis was, maar toen ik mijn ogen open deed, herkende ik niets. Het duurde even voordat ik me realiseerde waar ik was. Ik viel vrij vlot weer in slaap, maar ben vaal wakker geweest. Iedere keer was er weer een bed gevuld met iemand die ik niet kende. Door het tijdsverschil was ik om 06uur eigenlijk al uitgeslapen, maar ik heb het weten te rekken tot 08:45.

Beneden gekomen, was de vloer vol met slapende mensen op luchtbedden. Ik heb me maar rustig gehouden en een beetje op internet gesurft en gelezen. Langzaam aan werd iedereen wakker. De meeste met hoofdpijn. Sommigen met kneuzingen. In een ondiep zwembad springen was niet iedereen goed bekomen.

Maar ik ben niet naar Zuid-Amerika gekomen om in een hotel te zitten. Weliswaar is 1 januari ook in Panamá een feestdag waardoor eigenlijk alles gesloten is, er was één supermarkt open. Dat was dus m'n doel voor de dag; boodschappen doen en gelijk wat van de omgeving zien. De supermarkt was zo'n 20 minuten lopen. Het ene moment langs grote gebouwen, het volgende moment langs knusse huisjes met verandas. Veel tuinen en plantsoenen zijn nog in de kerstsfeer; van grote, verlichte kerstbomen tot complete kerststalletjes. Het was fijn om buiten te zijn en ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Ik heb ook gelijk mijn Spaans kunnen oefenen. Het was een wat verwarrend gesprek omdat ik naar de supermarkt vroeg en de man begon over el Rey (de koning). Toen ik bij de supermarkt aankwam bleek dat echter de naam van deze supermarkt te zijn... De terugweg verliep voorspoediger (dankzij alle kerststalletje e.d. als herkenningspunt)

Echt contact met medereizigers heb ik in dit hostel niet gehad. Sommigen leken het zelfs vreemd te vinden dat ik hen groette. Ik ben benieuwd hoe dit op andere plekken zal zijn. Ik kan prima alleen zijn, maar hoop toch op wat meer contact de komende maanden.

Dag 2: Dag 2 begon met een dilemma. Ik had aangegeven dat ik zo snel mogelijk een boot naar Cartagena wilde nemen. De eigenaar van het hostelvertelde dat er een plekje was vrijgekomen, maar dat betekende dat ik dezelfde dag nog door moest reizen naar Portobuelo. De volgende boot zou pas over een week gaan. Dus; meteen de boot pakken en geen tijd meer hebben om Panamá Stad (en het kanaal) te bekijken of langer blijven dan gepland en 'een bestemming zoeken' om deze dagen te vullen. Ik heb 10 minuten nagedacht en er uiteindelijk voor gekozen om bij mijn plan te blijven en zo snel mogelijk naar Colombia te varen. Dat betekende dus onmiddelijk mijn spullen pakken.

Vandaag heb ik dus ook mijn eerste 'echte' reiservaring gehad. In Panamá komen taxi's je niet ophalen. Je moet de straat op om er één aan te houden. Bepakt met mijn bagpack en daypack ben ik dus de straat opgelopen, op avontuur. Een taxi had ik zo gevonden en mijn eerste stop was een ander hostel waar ik alvast een voorschot op de boottocht moest betalen. Daar kreeg ik ook de informatie over de boot; de Flamboyant met schipper Eric. Vervolgens moest ik naar Portubelo zien te komen. Het eerste gedeelte verliep vrij soepel. Met een taxi naar de busterminal en van daaruit de bus naar Colón. Ik had daar wat moeite met het vinden van een werkende atm, maar na wat rondgelopen te hebben, heb ik er uiteindelijk 1 gevonden. De bus naar Colón was een luxe touringcar met een foute film over 2 mannelijke kunstschaatsers (nagesynchroniseerd in het Spaans), waarvan het hele verhaal me is ontgaan. In een plaatsje waar ik de naam van vergeten ben, moest ik overstappen. De chauffeur gaf mij netjes een seintje. Daar begon de uitdaging; In de juiste bus zien te komen. Chickenbusses reden af en aan en hordes mensen storten zich op de bus om een plekje te veroveren. Als de bus vol is begint hij te rijden. Met de deuren nog open en mensen hangend aan deze deuren. Kom daar maar eens tussen met een grote rugzak! Ik heb 2 bussen voorbij moeten laten gaan, omdat ik er echt niet bij kon. De 3e bus kon ik in, maar niet verder dan de trap. Daar hing ik dus aan een schot van de bus met een rugzak van ongeveer 15kilo die in de bochten steeds richting uitgang helde. Door alle haast had ik weinig gegeten en ik vroeg me af hoe lang ik dit vol zou houden. Toen ik in mijn beste Spaans aan een medepasagier vroeg hoe lang de rit zou duren, bleek dat 45minuten te zijn!! De enige manier om dat vol te houden is verstand op 0 en gedachten verzetten. Dat werkte wisselend. Op een gegeven moment dacht ik er over om de bus te verlaten, maar vond dat ik het vol moest houden. Als je door deze landen wilt reizen, moet je ook dit soort ritjes doorstaan. En gelukkig verlieten wat mensen de bus en kon ik mijn rugzak af doen en op het trapje ziten. De rit bleek uiteindelijk niet45minuten te duren, maar 1,5uur. Dat had ik echt niet volgehouden...

De aanwijzing die ik van het hostel had gekregen, was dat ik in Portobelo naar de haven moest en daar in de Yachtclub Eric, de kapitein van Flamboyant zou vinden. In Portobelo aangekomen kon niemand echter vertellen waar de haven was. Vreemd voor een plek waar wekelijks op z'n minst 3 a 4 boten met touristen richting Cartagena vertrekken. Samen met een meisje uit Polen, die ook een kapitein zocht, ben ik daarom maar gaan lopen. We hebben verschillende mensen de weg gevraagd (zij reist al 2 maanden door Midden-Amerika en haar Spaans is iets beter), maar niemand kon ons de weg naar de haven vertellen. Uiteindelijk sprak een jongen ons aan en hij zou het voor ons uitzoeken. In de tussentijd konden we plaats nemen op het terras. En nee, dit was geen verkooptruc; we hoefden niets te bestellen. Uiteindelijk kregen we zelf een drankje aangeboden tijdens het wachten. Nadat we daar ongeveer een half uur hadden gezeten, kwam er iemand die vertelde alle kapiteins te kennen. Hij vertelde ons ook dat ze meestal niet bij de boot zijn, maar naar Captain Jack komen, het plaatselijke hostel. Hij heeft ons daar ook heen gebracht. En ook hij hoefde hier niets voor te hebben, al hebben we hem wel wat gegeven.

Nu zit ik hier dus op het terras van een gezellig hostel met een pina colada (mijn 1e) dit stuk te tikken. Tussen 18u en 19u is Eric, de kapitein hier om uitleg te geven over de reis. De komende 3dagen breng ik door op San Blas, een groep bounty-eilanden om vervolgens in 2 dagen over open zee naar Cartagena te zeilen. Tot daar! (en dan probeer ik het wat korter te houden)

Hasta Luego!