Allereerts: Leuk om jullie reacties te lezen! En bij voorbaat excuses; ik vermoed dat dit weer een heel verhaal gaat worden...

Ik heb jullie achtergelaten bij mijn 1e pina colada. Niet zo'n beste overigens, maar de omgeving maakte alles goed. Die avond heb ik kapitein Eric (49, Canadees) en zijn vrouw Isabela (36, Colombiaanse) ontmoet. Eric is niet mijn type, veel te vol van zichzelf. Isabel is een schat. Ze hebben samen al heel wat van de wereld gezien. Eerst met hun privé-vliegtuig, later met hun zeilboot. Nu zeilen ze al bijna een jaar tussen Panamá en Colombia heen en weer. (www. sailboatflamboyant.com) Ze hebben plek voor 6 gasten op hun boot en de komende 5 dagen zal ik één van deze gasten zijn. Ik moet echter nog wat geduld hebben, want we vertrekken pas de volgende dag om 20:00uur.

De avond is gevuld met gezelligheid en muziek (goed gitaarspel en vals gezang). Captain Jack is een gezellig en schoon hostel. Het is er levendig, maar met respect voor nachtrust. Slapen in dorms gaat me overigens zo-is-zo beter af dan ik verwachtte. Ik ben nogal fan van mijn eigen bed...

De volgende dag vul ik met het verkennen van de omgeving. Portobelo is een oud kustplaatsje. Er is niet veel te beleven, maar de omgeving is mooi en de mensen zijn vriendelijk. Zoals te verwachten zijn er veel boten; van kleine vissersbootjes tot luxe jachten. De 'Flamboyant' heb ik echter niet kunnen ontdekken.

Captain Jack brengt ons om 20:00u naar de haven. (die is er dus wel) Daar wachten we tot Eric ons met de dingy komt ophalen. Mijn medereizigers voor de komende dagen zijn Dan en Trish (USA) Joel en Lauren (Australië) en Sven (Zweden). De eerste nacht verblijven ook Nastasia en Mick (Canada) op de boot. Zij zullen achterblijven op het eerste eiland dat we aandoen en later met een andere boot terug varen. Er is voor hen geen slaapplaats op de boot, dus zij zullen op het dek moeten slapen. Later zal blijken dat het voor hen geen verschil zou hebben gemaakt als er wel een slaapplek binnen was; ze hebben beiden de hele nacht over de reling gehangen. Ik had voor de zekerheid primatour genomen. Je wordt er wat duf van, maar misselijk ben ik niet geworden, ondanks dat de eerste nacht best ontstuimig was.

De volgende dag maakte de onstuimige reis van +/- 12uur echter meer dan goed. Vanuit het niets zag ik plotseling overal om me heen kleine eilandjes opdoemen. Op de kleinsten staat niet meer dan 1 palmboom. Het grootste eiland dat ik heb gezien is ongeveer zo groot als een voetbalveld. De San Blas bestaat uit 365 kleine bounty-eilandjes. (Hoeveel het er precies zijn, weet volgens mij niemand. Iedereen geeft een ander antwoord op de vraag hoeveel het er nu werkelijk zijn. Ik vind 365 wel een mooi getal; voor iedere dag van het jaar 1.) Op de eilanden wonen de Kuna's. Ze noemen de San Blas zelf Kuna Yala en zijn onafhankelijk. Ze leven van tourisme, visserij en van 'mola'. Mola is hun traditionele handwerk; van kettingen en armbandjes tot pannenlappen. Allemaal even kleurig. De wat grotere eilandjes zijn bewoond door de Kuna. Het is echter niet hun eigendom. De eilanden zijn van niemand en van iedereen. De Kuna's wisselen iedere 3 maanden van eiland.

We hebben 3 dagen doorgebracht op de San Blas en verschillende eilanden bezocht. De boot gaat voor anker en dan is het in bikini naar het eiland zwemmen. Ondanks dat je niet echt wat te doen hebt, vliegt de tijd. Zwemmen, wandelen, lezen, volleybalen en ik heb sinds lang weer gevliegerd. De avonden brengen we door op de boot. Mijn mening over Eric blijft ongeweizigd. Het is geen foute man, maar hij zou een stuk aangenamer zijn als hij wat minder hoog van de toren blies over zichzelf en wat minder klaagde over reizigers die hij wel of niet op zijn boot heeft gehad. Zoals al gezegd; zijn vrouw Isabela is een schat. Maar wel één met pit. Ze heeft gedurende de trip de heerlijkste maaltijden klaargemaakt en veel verteld over de Kuna's en de eilanden. De groep is leuk en het is makkelijk aansluiting te vinden bij ze. We hebben erg veel lol en een van de hoogtepunten was toch wel 'Not do the dishes'. Joel en Sven hadden bedacht dat zij de afwas niet hoefden te doen, maar in plaats daarvan Eric zouden assisteren bij het zeilen. Iedereen vond dat best, maar blijkbaar knaagde er toch iets, want ze boden zelf aan de grote avondvaat te wassen. Ze hebben hier een grote show van gemaakt. Zingend, dansend en beatboxend. Hilarisch om te zien en te horen. Het is vastgelegd op camera, dus mogelijk kan ik het ergens plaatsen. (Mijn korte beschrijving doet het geen eer aan) Als die 2 zich zouden laten volgen door een cameraploeg en dit uit zouden zenden, zouden ze genoeg verdienen om betaald te kunnen reizen. Het is ook bijna niet te geloven dat ze elkaar pas een week of 5 geleden hebben ontmoet. Ze vullen elkaar zo goed aan. De sfeer is goed en op één vreemde uitval van Eric na valt er geen onvertogen woord.

Maar aan alles komt een eind. Zo ook aan ons verblijf op de San Blas. Er staat ons een zeiltocht voor de boeg van +/- 40 uur op open zee. Zo ver als je kijken kunt zee en verder niets. Zeeziek ben ik tijdens deze overtocht niet geweest, niemand overigens, maar het constante schommelen van de boot, de zon en het niets doen (omdat je niets kunt doen) zorgen wel voor een duf gevoel. Gelukkig zijn we 's avonds gaan varen, zodat een groot deel van de reis 's nachts plaats vond (2 nachten). Gedurende de dag voelde ik me echter een zombie. Je wilt wel wat doen, maar hebt er de fut niet voor. (En wat kun je uiteindelijk doen op open zee?) Gelukkig zat het weer mee en is het niet al te ontstuimig geweest. Al ging er wel een zeil verloren door de sterke wind. Eén van de mooiste momenten was juist tijdens deze overtocht; Een groep dolfijnen zwom een tijdje met de boot op. Prachtig om deze dieren van zo dichtbij in hun eigen omgeving te kunnen zien. Helaas geen foto's, want alle camera's lagen benedendeks. Maar ook zonder camera's zal dit me bij blijven!

Eric heeft het schip prima naar Cartagena geloodst, deels zeilend en deels op de motor. Het is erg fijn om uiteindelijk land te zien na zo veel tijd op open zee te hebben doorgebracht. Langzaam komt alles dichterbij en wordt alles groter. En dan ook echt groot; In Cartagena staan wolkenkrabbers die in een gemiddelde wereldstad niet zouden misstaan. Als we na 2 uur de haven bereiken, (wanneer je land ziet, ben je er nog niet) stappen we voor de laatste keer in de dingy en zetten voet aan land. In Zuid-America. In Colombia, het land waar ik naast Bolivia het meest naar uit kijk. Het is vreemd om weer vaste grond onder mijn voeten te hebben. Ik zal nog de rest van de dag het schommelende gevoel van de boot houden.

Mede doordat het hoogseizoen is voor de Cubanan zelf, is het lastig om een slaapplek te vinden. De eerste vijf hostels die we bellen, blijken vol te zijn. Isabela biedt aan een vriend van haar te bellen die een gasthuis heeft. Ook hij heeft niet genoeg kamers vrij, maar wil wel wat voor ons regelen en ook nog tegen een mooie prijs. We besluiten dit te doen en de volgende dag wel verder te kijken. Bij het huis aangekomen blijkt de gastheer Christoph uit België te zijn. Wat fijn om na een week weer Nederlands te kunnen spreken met iemand! En ook hij vind het fijn zijn Vlaams weer een beetje op te halen. Er blijkt één tweepersoonskamer vrij te zijn. Er wordt een matras bijgelegd en Lauren, Sven en Joel nemen daar hun intrek. De sporttoestellen in de 'gym' worden aan de kant geschoven en met een slaapbank wordt deze omgetoverd tot de kamer van Dan en Trish. Ik beland zelf met de vrouw des huizes in de echtelijke slaapkamer en Christoph slaapt die nacht in de hangmat. Dan en Trish zullen de volgende dag vroeg naar de luchthaven vertrekken, dus als ik besluit hier te blijven zal ik morgen in de gym slapen. De gym bevind zich boven in het huis en wanneer je de schuifdeuren opendoet kom je op het dakterras met jacuzi. Dat kan slechter volgens mij...

Hasta luego!!