Voor mijn vertrek heb ik veel vragen gehad over mijn plan om Colombia aan te doen tijdens mijn reis. Is dat niet veel te gevaarlijk? En hoe zit het dan met cocaïne en de farc? Ga je daar echt naartoe? En alleen?

Eerlijk is eerlijk; een slecht imago komt niet zomaar uit de luct vallen. Colombia's geschiedenis is turbulent en nog heel vers. De beruchte drugsbaron Pablo Escobar is slechts 19 jaar dood en volgens de CIA is Colombia tot op de dag van vandaag nog steeds de grootste cocaïneproducent ter wereld. Ook de onrust met betrekking tot de guerillagroeperingen en paramilitairen houden nog altijd aan. Maar het lijkt zich altijd ver van de gebaande paden af te spelen. Met inachtneming van de provincies waar je beter niet kunt komen, voelt Colombia over het algemeen als een land waar je kunt gaan en staan waar je wilt. Sinds een jaar of 10 is het veilig om als tourist te reizen door dit prachtige land. En sinds een aantal jaar wordt tourisme ook echt gepromoot; o.a. met de slogan die ik als titel van dit blog heb gebruikt. En, ja; 'wanting to stay' is niet het enige risico dat je hier loopt. Maar waar op de wereld is dit wel zo? Zeker niet in ons (momenteel niet zo) koude kikkerlandje.

Mijn avontuur in Colombia begint in Cartagena, waar ik voet aan land zette en plek vond in het guesthouse van Christoph. Ik was niet van plan daar lang te blijven. Christof is erg gastvrij en het huis is prachtig, maar het is niet een plek waar je mensen ontmoet. Aangezien de medebootreizigers Sven, Joel en Lauren hun interesse voor Colombia's nr1 exportproduct (en dan heb ik het niet over koffie) niet verborgen hielden, betwijfelde ik of ik met hen verder wilde reizen. Ieder zijn plezier, maar dat is niet mijn ding. Woorden bleken echter geen daden en ik heb een erg leuke tijd met ze. Ik heb dus 4 nachten gebruik gemaakt van de gastvrijheid van Christoph.

De eerste dag heb ik niet veel gedaan. We arriveerden aan het begin van de middag in Cartagena en het heeft nog uren geduurd voordat ik het gevoel op een boot te zijn kwijt was. Ik heb wat boodschappen gedaan en de omgeving wat verkend. Het huis ligt en blok van de haven vandaan, met een supermarkt om de hoek. Ideaal! 's avonds hebben we met z'n allen op het dakterras wat gedronken en ook Eric en Isabela kwamen nog even langs.

De volgende dag was mijn eerste volledige dag in Cartagena en tijd om deze stad te gaan verkennen. Cartagena was de belangrijkste havenstad van de oude Spanjaarden toen zij nog heer en meester in dit gebied waren. De stad werd volledig ommuurd ter bescherming tegen de aanvallen van zeerovers. Inmiddels is de stad vele malen groter, maar de oude stad en de muur zijn grotendeels bewaard gebleven. Het is vreemd om daar rond te lopen en te bedenken dat daar eeuwen geleden ook mensen hebben gelopen en gedeeltelijk hetzelfde hebben gezien. De stad is levendig; vol met artiesten, venters, touristen en locals. We hebben hier een halve dag rondgeslenterd en ik heb mijn ogen uitgekeken. Maar backpacken heeft ook een nadeel; alles wat je koopt moet je met je meeslepen. Ik heb genoten van alle mooie koopwaar, maar niets gekocht. 's Avonds hebben we wat gegeten en gedronken op het dakterras van een café. Een heerlijke avondbries (het is overdag kokend heet) en Cubaanse muziek. Lokale gerechten en cocktails.

Onze volgende trip was een excursie naar El Totumo, een moddervulkaan ongeveer 50 km buiten Cartagena. Om 8:30 zouden we vertrekken, maar hier gaat men anders om met tijd dan in Nederland. Uiteindelijk zijn we ongeveer 1 uur later weggereden. Zoals met de meeste excursies duurde de reis het langst. Bij verschillende apartementen en hostels moesten mensen opgepikt worden. Het modderbad zelf, de eigenlijke excursie is een ervaring op zich. Bij de vulkaan aangekomen, moest iedereen zich in de bus ontdoen van kleding en schroeisel. In je badkleding, op blote voeten mocht je de bus verlaten. Alleen je camera mocht je meenemen. Voor 3000 pesos (+/- €1,30) werden er foto's van je genomen met je eigen camera. Vervolgens moest je wachten tot je toestemming kreeg om de vulkaan te beklimmen. (Ik vraag me overigens nog steeds af wat er eerder was; de vulkaan of het idee van de modderbaden) Via een houten trap klim je achter elkaar naar boven; nieuwsgierig naar wat er op de top is. Eenmaal boven kon ik niets anders dan lachen. Er was een vierkant modderbasin vol met mensen. Geen lege plek te zien. Er was één trap om het basin in te gaan en één om er weer uit te komen. Een constante mensenstroom die deze trappen af en op gaat. En toen was ik zelf aan de beurt... Het is één van de meest bizarre dingen die ik meegemaakt heb. Je kunt er niet in staan, omdat het veel te diep is. Je kunt er niet in zwemmen, want je komt niet vooruit. Zodra je in het modderbad bent, krijg je een duw en drijf je naar het midden waar je wordt opgevangen door allerlei modderige lichamen. Wildvreemden die vragen of je hun benen naar beneden wil duwen (als ze omhoog komen, heb je geen controle meer over je lichaam), of ze vragen of je ze een zet een bepaalde richting in wil geven. Ondertussen komen mensen, van top tot teen onder de modder het bad uit. (Als je het geluk hebt die kant op geduwd te worden.) Vervolgens moet je langs een glibberige trap de vulkaan weer af, naar een verderop gelegen meertje. In dit meertje kun je de modder weer van je afwassen en staan vrouwen met teiltjes om je voor 3000 pesos hiermee te helpen. En dat is geen overbodige luxe; je vind de modder overal terug. Hoewel we een halve dag onderweg zijn geweest en misschien in totaal 25 minuten in en rond de vulkaan hebben doorgebracht, had ik het niet willen missen! 's Avonds hebben we bij de haven doorgebracht. De plek waar de Cartagenen bij elkaar komen. Er is muziek, er zijn eetstalletjes en er was zojuist een enorm cruiseschip binnengekomen. Het is ongelofelijk hoe groot hij was en verbazingwekkend hoe dicht hij aan de kust lag. En hoe vreemd is het te lezen dat zo'n schip in Italië gekapzeist is, vlak nadat wij zo'n zelfde schip hebben bewonderd.

De laatste dag in Cartagena stond in het teken van 'el dinero', maar dat is een verhaal op zich...