Ik loop wat achter met mijn blog, dus 'la historia del dinero' houden jullie van mij te goed.

Na Cartagena was de volgende bestemming Santa Marta; de oudste nog bestaande stad van Colombia. Gesitueerd aan de Caribische kust. (Dat klinkt heel mooi, maar er was niets te beleven).

Christoph bracht ons naar het lokale busstation. We waren eigenlijk van plan een bus van deur tot deur te nemen, maar Christoph raadde ons dat af. En uiteindelijk vertrokken alleen Lauren en ik, omdat Sven een enorme kater had en niet wilde reizen. Joël besloot bij hem te blijven. Lauren en ik waren zo wijs geweest de aguardiente-shots (lokale alcohol) af te slaan die Christoph ons de avond te voren aanbood. Maar de jongens....

Eenmaal afgezet op het busstation was het zoeken naar een bus naar Santa Marta. En daar ging het mis... We hadden netjes geinformeerd of er airco was in de bus, of het een rechtstreekse bus was, hoeveel het koste enz en besloten de bus te nemen die aan onze verwachtingen voldeed. Helaas warmde de bus, die heerlijk koel aanvoelde toen we hem checkten, ontzettend snel op zodra hij begon te rijden. En voor 'rechtstreeks' hebben Colombianen waarschijnlijk ook een andere opvatting. Het aantal stops dat we hebben gemaakt, heb ik niet geteld. We hebben ook nog 'ergens' een half uur op een bussation gestaan, omdat er mensen de bus hadden verlaten en deze stoelen weer gevuld moesten worden. Ondertussen stond er een dvd met een Colombiaanse stand-up comidian aan op een volume waarop een dove nog kon meeluisteren. Plotseling werd er geroepen dat we de bus moesten verlaten om op een andere bus over te stappen. Gelukkig werd ons wel aangewezen welke bus dat was en werkte de airco in deze bus wel. Maar als het enmaal tegen zit...: Deze bus kreeg een lekke band. Dus stoppen, band verwisselen (met ons in de bus??) en weer verder. Zo kwamen we dus na 6 uur aan in Santa Marta, terwijl je het binnen 4 uur kunt doen. Vanaf het busstation hebben we luxe de taxi genomen naar ons hostel. Voor 2500 pesos (+/- €1,10 pp) kun je toch niet tobben?

We hadden gereserveerd in hostel 'the dreamer', aangeraden door Isabela van Flamboyant. Het bleek inderdaad een uitstekend hostel. Een grasveld met een zwembad in het midden en rondom hangmatten. Daaromheen in een blok de dormrooms, receptie, bar en Italiaans restaurant. Vanuit het hostel worden allerlei excursies georganiseerd en ook binnen het hostel zijn activiteiten. Helaas was er op een grote shoppingmall na niets te beleven in de omgeving. Na wat inkopen te hebben gedaan, hebben we daarom de rest van de middag en avond in het hostel doorgebracht. Volgens het rooster zou er een 'drinking game' zijn, maar in plaats daarvan was er een pubquiz! Jeeeh! (sommigen van jullie wel bekend?...) Is het thuis moeilijk een team bij elkaar te krijgen (...), hier sloten binnen no time Kathrin uit Duitsland en Robert (Zuid-Afrika) zich bij ons aan. De vragen werden opgelezen met een heerlijk accent. (Een beetje zoals de Fransen Engels spreken) Het maakte het soms wat moeilijk te verstaan, maar was wel zo charmant. De 1e prijs, een gratis ontbijt, ging helaas aan onze neus voorbij. Met één punt verschil werden we 2e. En op veel vragen wisten we het goede antwoord, maar hadden we na discussie toch de foute optie opgeschreven. Het klopt wat men zegt: Blijf bij je eerste ingeving. (Oh, en olifanten kunnen niet springen, ook al probeert iemand uit Zuid-Afrika je daarvan te overtuigen...)

De volgende dag gingen we op pad om de omgeving te verkennen en namen een taxi naar het centrum. Zoals aan het begin van mijn blog al aangegeven, was er weinig te beleven. We hebben wat rondgeslenterd, maar besloten al snel een taxi te nemen naar Taganga; een nabij gelegen dorpje aan zee waar we onze PADI (open water diving certificat) willen gaan halen. En toen we daar aankwamen was de beslissing snel gemaakt: Adios Santa Marta y hola Taganga. Taganga is een klein dorpje aan de Caribische kust. Volgens de reisgidsen is het een hippiedorp op z'n retour. Ik kan niet beoordelen hoe het hier was, maar de hippies zijn nog niet uit het straatbeeld verdwenen. Het dorp heeft een kleine boulevard, met aan de ene kant wat restaurants en supermarktjes met een zeer beperkt assortiment. Aan de andere kant zijn de (open) barren; rieten overkappingen uitzicht op zee. Daar tussen de straat waar muziek gemaakt wordt en verkopers hun zelfgemaakte sieraden aan de man proberen te brengen; ofwel op een kleedje of lopend. Sommige hostels bevinden zich in een zijstraat van de boulevard, maar de meeste bevinden zich langs de weg die bergopwaards gaat. In één van deze hostels reserveren we een bed voor de volgende nacht. Na nog wat van de omgeving te hebben genoten en op het strand wat gegeten te hebben, keren we 's middags terug naar Santa Marta waar Joël en Sven inmiddels ook zijn aangekomen. Met de bus die Lauren en ik ook van plan waren te nemen, maar die Christoph ons afgeraden had. En die hij hen nu had aangerdaen (???). Na een confortabele reis van 3,5 uur waren zij er heel wat beter aan toe dan wij de dag ervoor. De volgende keer toch maar bij ons eigen plan houden.

Het plan was om de volgende dag informatie in te winnen over de verschillende divecentres in Taganga. Er zitten er op z'n minst 10. Taganga is dan ook een populaire plaats om duikcertificaten te halen. De duiksites behoren niet tot de mooiste, maar in vergelijking is het er erg goedkoop. Joël was echter bang dat hij te weinig tijd zou hebben, omdat hij binnen een paar dagen zijn vliegtuig richting LA en vervolgens Australië moest halen. Hij kwam dus op een gegeven moment melden dat we de volgende dag om 15u bij Octopus werden verwacht om de instructievideo te bekijken. Een beetje voortvarend, maar prima. Als het niets blijkt te zijn wanneer we daar aankomen, dan kunnen we er altijd nog voor kiezen om naar een andere te gaan.

Die avond gaan we terug naarTaganga, waar we wat eten en van livemuziek in een barretje genieten. Het is druk en gezellig in dit barretje, waarschijnlijk vanwege deze live muziek. Het valt ons namelijk op dat er in de andere barretjes bijna niemand is. Het is druk, maar de meeste mensen bevinden zich op de boulevard. Daar is het levendig met flanerende mensen, verkopers, straatmuzikanten en dansende mensen. Rond 00uur keren we terug naar de dreamer, waar we nog een laatste nacht doorbrengen voordat ons duikavontuur begint...

p.s. De komende dagen ben ik weer even onbereikbaar. Ik trek de Jungle in!!