Zaterdagochtend lieten we Santa Marta achter ons en vertrokken we richting Taganga. Vier backpackers met hun backpack en daypack (+ surfboard) in een taxi. Ja, dat kan. Al is het wat krap. Gelukkig is het maar een minuut of 20 rijden.

In Taganga aangekomen nemen we ons intrek in Bayview, een hostel met, zoals de naam al doet vermoeden, uitzicht op zee. We hebben een kamer op de 3e verdieping en hebben vanaf ons balkon mooi uitzicht over het dorpje en de zee. We hebben niet al te veel tijd om daarvan te genieten (dat komt later wel), want we moeten naar Octopus; het divecentre waar we (Lauren, Joël en ik) ons PADI gaan halen. Maar voordat we uberhaubt het water in mogen, moeten we eerst een 3uur durende instructievideo bekijken. Verplichte kost, maar voor het overgrote deel ontzettend saai. En als we blij zijn dat we eindelijk het laatste deel van de dvd hebben bekeken, blijkt er een 2e dvd te zijn. Ogen open houden en doorbijten... Als ook deze dvd helemaal bekeken is ontmoeten we onze insturteur voor de komende dagen: Victor. Victor komt oorspronkelijk uit Barcelona, maar heeft zijn vrouw 4 jaar geleden ontmoet in Colombia en is nu al 2 jaar duikinstructeur in Taganga. Hij verteld ons wat de komende 3 dagen de bedoeling is; Om 08:00uur moeten we aanwezig zijn bij Octopus, waar we onze duikpakken aan zullen trekken. Vervolgens vertrekken we naar de boot die ons naar de plek brengt waar we zullen duiken. Op de boot moeten we onze duikuitrusting in orde brengen en zullen we te horen krijgen welke oefeningen we die dag zullen doen. Iedere duik begint met oefeningen en als deze afgerond zijn gaan we fundiven; duiken en genieten van wat we zien. Hij laat ons zien hoe we onze duikuitrusting in elkaar moeten zetten en hoe we het weer uit elkaar moeten halen. Vervolgens moeten we dit 3x zelf doen. Het lijkt lastig, vooral ook omdat alles uitgelegd wordt inhet Engels (met Spaans accent), dat toch niet mijn eigen taal is. En alle duiktechnische woorden zaten nog niet in mijn vocabulair. Daarom is het goed het 3x te doen. Het is helemaal niet zo ingewikkeld; je moet het gewoon even weten. In het divecentre zijn we klaar voor die dag, maar we gaan met een dik boek richting hostel. We moeten de 1e 2 hoofdstukken doornemen en de bijhorende vragen maken. Ik heb het gevoel dat dit een intensieve week gaat worden. En ik hoop dat ik het niet voor niets doe. In het vliegtuig heb ik altijd last van mijn oren i.v.m. de druk. En laat de druk op je oren nu onderwater ook groter worden... Maar ja; als ik mijn oren niet kan klaren, dan weet ik dat ten minste. Niet geprobeerd...

's Avonds houden we het rustig en hangen wat rodn op onze kamer. Ik probeer 'Wie is de mol' te kijken, maar het enige Nederlandstalige programma dat ik zonder haperingen kan kijken is gtst. Maar het is heerlijk even wat Nederlands te horen.

De volgende dag gaat om 7:15 de wekker. Bikini aantrekken, ontbijten en richting Octopus. We worden ontvangen door Victor die ons van onze duikuitrusting voorziet. Vervolgens gaan we met z'n allen richting de boot. Bestemming: Tayrona, het nationale park dat aan Taganga grenst. De boottrip zelf is al gaaf: scheuren over zee, terwijl het water langs de boot omhoog stuift. Naar mijn zin te snel bereiken we het strand dat die dag onze uitvalsbasis is. Maar goed, ik heb geen boottrip geboekt, maar duiklessen. Iedereen die vandaag zijn eerste duik gaat maken, moet de boot verlaten. De anderen blijven zitten en zullen iets verderop afgezet worden. Het is een vreemd gevoel om in een wetsuit het water in te gaan. Zoals de naam al doet vermoeden, houdt het pak je niet droog. In het water krijgen we ons vest met zuurstoftank omgehangen. Doordat we in ondiep water zijn, voel je hoe zwaar ze werkelijk zijn. Zodra we later volledig onder water zijn, voel je daar niets meer van. We starten met het controleren van elkaars uitrusting en wanneer dat allemaal in orde blijkt te zijn gaan we van start. De eerste stap is ademen door de regulator. Voor mij geen probleem. Ik heb al wl eens gesnorkeld en weet hoe het is om onderwater te kunnen ademen. En bijkomend voordeel is dat je geen slok water binnen krijgt als je wat dieper gaat, wat me met snorkelen nog wel eens gebeurd. Zodra we wat verder de zee op zijn gaan we dalen. Het is nog steeds niet erg diep, maar diep genoeg om onze oefeningen te kunnen doen. Gek genoeg klaart het oor waarvan ik dacht last te krijgen vanzelf en is het juist het andere oor dat niet helemaal meewerkt. Maar met een beetje geduld wil ook dat oor klaren. Vervolgens doen we op de bodem allerlei oefeningen. Masker af en weer op zetten, loodgordel afdoen en weer omdoen, je buddy helpen bij kramp, gecontroleerd stijgen. Ook wordt onze zuurstoftank dichtgedraaid, zodat we weten hoe het voelt om zonder zuurstof te zitten. Het doet me niet zoveel, omdat ik weet datmet één handgebaar van mij, Victor de zuurstoftank weer opendraait, maar ik moet er niet aan denken dit gebaar echt nodig te hebben tijdens het duiken!

Na een aantal oefeningen is het tijd voor onze eerste 'fundive'. Even geen oefeningen meer, maar duiken en genieten van alles wat er te zien is onder water. Ik geloof niet dat Taganga (Tayrona) bij de mooiste divespots behoort, maar voor een beginnend duiker, zoals ik, valt er genoeg te zien. Ik kijk m'n ogen uit bij alles wat ik zie. (Of wat ik niet zie, totdat Victor ons erop wijst...) Ik denk dat de foto's wel een aardig beeld geven van hoe het er onder water uitziet. Wanneer ons zuurstof bijna op is, is het tijd om weer naar de oppervlakte te stijgen. Je voelt de temperatuur veranderen, ziet de kleuren onder water veranderen en opeens ben je met je hoofd weer boven water. Je vest opblazen en je drijft. (Don't mind me, I'm just floating around). Overal om ons heen komen groepjes duikers naar boven en één voor één worden we door de boot weer opgepikt. Onze eerste duik zit erop! We worden naar het strand gebracht, waar we wat te eten en te drinken krijgen. Na ongeveer een uur is het tijd voor onze 2e duik. Deze heeft dezelfde indeling als de 1e. Eerst een aantal oefeningen en vervolgens een 'fundive'. Ik geniet!!

Als iedereen weer opgepikt is na de 2e duik is het tijd om terug naar Octopus te gaan. Nadat we ons daar ontdan hebben van onze uitrusting, krijgen we ons duikboekje. Hierin houdt je je duiken bij. Waar heb je gedoken, hoe diep, hoe lang enz, enz. Blijkt dat beide duiken tussen de 40 en 45 minuten hebben geduurd. Voor mijn gevoel was het veel korter! (En de komende dagen zal blijken dat dit zo blijft) We nemen afscheid van Victor en vragen hoe laat we de volgende dag verwacht worden. 'De volgende dag? Ik verwacht jullie vanmiddag' Het huiswerk dat we de dag ervoor gemaakt hebben, moet besproken worden. Dat is een officieel onderdeel van de cursus. We gaan dus terug naar ons hostel voor een douche en een lunch om vervolgens weer terug te keren naar Octopus waar we onze opdrachten doornemen.

De volgende dag heeft eenzelfde indeling. 08:00u aanwezig zijn, met de boot naar een divespot en vervolgens 2 duiken maken die beginnen met oefeningen. De oefeningen zijn wat lastiger dan de dag ervoor, maar het lukt allemaal. Het duiken is weer geweldig en ik heb mijn 'boyancy' inmiddels aardig onder controle waardoor ik nog meer kan genieten van wat er om me heen te zien is. En ook mijn oren lijken steeds beter mee tewerken. Ik ben verkocht; ik wil alleen nog maar duiken!! 's middags is het echter weer tijd voor de theorie en braaf bespreken we ons huiswerk met Victor. En ook vandaag heeft hij een verrassing; we doen onzetoets niet morgen, maar vandaag. Helemaal blij wordt ik daar niet van, omdat ik het laatste deel van het boek nog niet doorgenomen heb. Maar goed, als ik het niet haal, kan ik het vast nog een keertje over doen. De toets bestaat uit 50 vragen en je moet 75% goed hebben. Uiteindelijk slaag ik met 82%. De meeste vragen die ik fout heb, komen uit het deel dat ik nog niet doorgenomen had. Ook Lauren en Joel slagen in 1 keer (hoewel Joel hier wel een beetje hulp van ons bij heeft gehad...), om te vieren dat we onze theorie 'in the pocket' hebben, besluiten Laueren en ik te gaan eten bij Babaganoush. Je zou het aan de naam niet zeggen, maar dit is een restaurant van een Nederlander. Victor had het ons aangeraden en hij heeft niets te veel gezegd. We hadden eerst zo onze bedenkingen. We moesten een stukje het dorp uit, ergens een trap op en weer een hoek om. Maar toen we uiteindelijk binnen waren, bleek het een mooi restaurant met uitzicht op zee. Wij namen uiteindelijk plaats op de 2e verdieping, waar i.p.v. tafeltjes een bank stond en al loungend en uitkijkend over zee hebben we de beste maaltijd en de beste cocktail van onze reis genuttigd. (En ik ben dan nog niet zo heel lang onderweg, Lauren al 7 maanden. Dat zegt dus wel wat over de kwaliteit!) De rest van ons verblijf in Taganga promoten we dit restaurant dan ook bij iedereen.

Dinsdag is alweer onze laatste cursusdag. De enige vaardigheid die we nog moeten volbrengen is duiken met behulp van een kompas. We worden alledrie een andere rihting op gestuurd en moeten 50b(x2) beenslagen zwemmen om vervolgens om te keren en in een rechte lijn weer terug te zwemmen. Dat klinkt makkelijk... Aan het eind van mijn 50 beenslagen krijg ik echter weer last van mijn oren en wanneer ik ze geklaard heb, ben ik even de oriëntatie kwijt. Waar kwam ik ook alweer vandaan? Er is geen begroeïng, geen herkenningspunt, dus het komt echt op het kompaslezen aan. Daar slaag ik voor, want na wederom 50 beenslagen ben ik weer terug bij Victor. Omdat ik wat tijd nodig had gehad voor mijn oren, had ik verwacht de laatste te zijn. Ik ben de eerste. Ik heb nu ook het praktijkgedeelte afgerond en heb mijn PADI!! Het duurt erg lang voordat Joel en Lauren terug zijn en Victior besluit dat we naar de oppervlakte gaan. Daar treffen we Joel op een meter of 10 bij ons vandaag. Van Lauren is echter geen spoor. De regel bij het duiken is, zo hebben we geleerd, als je je buddy kwijt bent, zoek je 1 minuut. Als je hem/haar dan nog niet gevonden hebt, dan ga je naar de oppervlakte. Maar als je met een oefening bezig bent, wanneer kom je dan boven?? Na een minuut of 5 wordt Victor toch wel een beetje zenuwachtig. Hij was zelf het water al aan het afzoeken naar luchtbubbels, maar stuurt nu ook de boot erop uit. En eindelijk komt meters verderop ook Lauren boven water. De grap is vanaf dan ook dat er steeds aan haar gevraagd wordt of ze haar paspoort wel bij zich heeft, voor het geval ze in Venezuela uitkomt. Ze blijft zelf echter volhouden dat het niet aan haar lag, maar aan het kompas... Tijdens de 2e duik mogen Joel en Lauren het kopas-duiken overdoen en ze mogen dit gezamenlijk in dezelfde rihting doen. En dit keer komen ze vrij vlot weer bij het beginpunt uit. Het kompas van Lauren is op wonderbaarlijke wijze weer gemaakt.. Met dubbele gevoelens zit ik in de boot terug naar Taganga. Ik kijk er naar uit om niet door m'n wekker gewekt te worden. Aan de andere kant heb ik nog niet genoeg van m'n duikavontuur. Terug bij Octopus wordt één van de vreselijkste foto's van me genomen die ik ooit gezien heb. Ik had geen idee waarvoor en hoor later dat het voor m'n duikpas is. Daar ben ik mooi klaar mee...

Woensdag is het voor Joel tijd om terug naar Cartagena te gaan. Zijn reis zit erop. Sven besluit met hem mee terug te reizen, omdat een vriend van hem onderweg is naar Cartagena. Dit is voor mij mijn eerste afscheid. Raar, want ik ken ze pas 1,5 week. Toch vind ik het jammer dat ze vertrekken. Het blijft de hele dag raar. Het is een stuk rustiger zonder de 2 clowns en daarnaast ligt ook onze hele structuur omver nu we niet gaan duiken. Omdat we allebei de hike naar de lost city willen doen, besluiten we te gaan informeren bij touragency's. Er wordt een fixt-price gehanteerd, dus de tocht kost bij allen even veel. Iedere dag vertrekt er een groep, we hoeven alleen maar aan te geven wanneer. We besluiten daar nog over na te denken. Wanneer we er eigenlijk ut zijn de tocht op vrijdg te beginnen, komen we opeens op het idee een fundive te maken. Waarom niet, we zijn nu op een plek waar het makkelijk kan en het ook nog betaalbaar is. Ik wil graag een nightdive doen, maar Lauren durft dit niet aan. We boeken dus uiteindelijk 2 duiken op vrijdag (zelfde ritueel als tijdens de cursus, maar zonder de oefeningen). De lost city moet dus nog even wachten.

Die vrijdag ben ik weer blij met m'n wekker die af gaat en lopen we weer, vertrouwd, naar Octopus. We gaan met dezelfde boot mee waarop ook de leerlingen mee varen. Met het verschil dat wij geen oefeningen uitgelegd krijgen en onze uitrusting al voor ons is klaargezet. Wat een luxe!! Victor heeft inmiddels nieuwe leerlingen, dus we duiken met een andere instructeur; Johny. Anders dan zijn naam doet vermoeden spreekt hij maar een paar woorden Engels. Onder water geen probleem, maar Victor neem de briefing in de boot van hem over. Zo weten we in ieder geval waar we heen gaan, wat we kunnen verwachten en wat er van ons verwacht wordt. Met ons duikt nog een Australische jongen mee en met z'n vieren gaan we te water. Johny mag dan geen Engels spreken, hij ziet alles onder water en is ook nog eens goed met de camera. Ik heb weer ontzettend genoten. Het lijkt wel of het iedere keer beter, leuker, mooier, enz wordt. Maar dit zijn toch echt voorlopig mijn laatste duiken. Maar over een aantal weken bezoek ik de Galapagos. Wie weet...

Ik besluit om de volgende dag naar de lost city te gaan. Lauren gaat niet mee. 'I don't feel it right now'. Ik voel er echter niet voor om nog langer te wachten. Ik ben inmiddels al een week in Taganga en er is nog veel meer dat ik wil zien en doen. Ik boek de excursie via ons hostel, zodat ik mijn backpack daar kan opslaan en bij terugkomst korting krijg op een bed. Hij vraagt echter CP50.000 meer dan de agentschappen. Wanneer ik hem daarop wijs, zegt hij dat hij die dag ervoor deze prijs heeft doorgekregen en dat alle agentschappen die momenteel vragen. Ik vertel hem dat ik bij de agentschappen ben geweest en dat ze toch echt minder vragen. Uiteindelijk belt hij een agency en zegt dat het inderdaad CP600.000 is i.p.v. CP650.000. Ja, ja, volgens mij probeerde hij die CP50.000 (+/- €25,-) in zijn eigen zak te steken, maar zeker weten doe ik dat natuurlijk niet...

Die avond pak ik mijn spullen en maak ik me op voor de 5-daagse hike naar de lost city...