Na de hike naar 'la ciudad perdida' was het tijd om de tropische kust te verlaten. Ik had het er prima naar mijn zin en er was nog genoeg te doen, maar reizen is ook keuzes maken en eind april moet ik in Santiago de Chili zijn om mijn terugvlucht te halen. Ik heb inmiddels besloten om Peru over te slaan. Het lijkt me een waanzinnig mooi land, maar ik wil niet door landen razen, om er maar geweest te zijn. En Peru is groot genoeg om voor terug te gaan. Ooit...

Maar eerst de bus naar Medellin. De afstand van Santa Marta, waar ik de bus pakte naar Medellin is +/- 525km. Ongeveer de afstand Amsterdam-Parijs. In kilometers wel ja, maar in tijd niet. De busreis heeft uiteindelijk 15uur geduurd. En dat viel mee, want ik heb van anderen gehoord dat ze er 18uur over hebben gedaan. Zoals ik al gehoord en gelezen had, was het ijskoud in de bus door de airco. Ik was blij dat ik overdreven veel meegenomen had om aan te trekken of over me heen te leggen, want ook al was ik voorbereid, het was kouder dan ik verwacht had. Ik had het geluk dat de plek naast me niet bezet was en ik dus redelijk op de stoelen kon liggen en best goed geslapen heb.

In Medellin aangekomen was het tijd voor het betere backpackwerk. Met m'n grote rugzak op m'n rug en de kleine op m'n buik richting het hostel. Medellin is een moderne stad met een metrostelsel (Het heet metro, maar gaat boven de grond). Echt ideaal! Zowel de metro's als de stations zijn schoon. Ik heb geen grafity of kouwgom kunnen ontdekken. De metro's rijden om de 10 minuten en vertragingen heb ik niet meegemaakt. Na ongeveer 15min met de metro en 10 minuten lopen was ik bij mijn hostel. Gelukkig was mijn bed al vrij (ik was er rond 10:00u) en kon ik mijn spullen instaleren en douchen. Mijn eerste warme douche sinds Panama! In de warme kuststreek mis je het niet echt, maar toch kon ik hem enorm waarderen. Na nog wat mail gecheckt te hebben en een uur in een hangmat te hebben geslapen ben ik de stad gaan verkennen. Weer met de metro, maar zonder grote backpack op m'n rug beweegt het toch makkelijker.

Er is ontzettend veel te doen en te zien in en rond Medellin. Eén ding wat ik zeker niet wilde missen was het Botero-museum. (Botero is bekend van zijn beelden en schilderijen van mollige mensen en dieren) Voor het museum is een groot plein dat vol staat met beelden die Botero aan de stad heeft geschonken. Gek genoeg kon ik de eerste dag het plein en het museum niet vinden. Wat ik precies gedaan heb weet ik niet, want ik heb werkelijk alles in de omgeving gezien, behalve het plein. En het is niet echt iets dat je over het hoofd ziet. Het is groot en altijd drukbevolkt.

De 2e dag ben ik 's ochtend met de kabelbaan omhoog gegaan. Iedereen die ik gesproken had, had me aangeraden om dit te doen en ook in de reisboeken werd het aangeraden. Het was ook zeker de moeite waard. Je ziet erg veel van de stad en komt over wijken waar je anders niet komt i.v.m. veiligheid. Ik heb gezellig zitten kletsen met de Colombiaanse touristen voor zover mijn Spaans dit toelaat. Ik begrijp veel van wat ze zeggen, maar het is nog lastig wat terug te zeggen. Wat conversatielessen zijn niet overbodig, maar waar en wanneer?? Boven aangekomen bleek er nog een kabelbaan te zijn. Waar veel mensen uitstapten om weer naar beneden te gaan, bleef ik zitten. Ik was wel nieuwsgierig naar waar deze kabelbaan zou gaan. En war ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Boven op de berg bleek namelijk een nationaal park te zijn. En hoewel ik had besloten na de hike naar de lost city dat ik voorlopig genoeg gehiked had, liet ik me toch overhalen om een wandeling naar een lagune te maken. Ik nog vragen of dat wel kon op mijn slippers (de lost city in mijn achterhoofd), maar het was een vrij tamme hike; grotendeels over paden. De lagune zelf was niet echt de moeite van de hike waard. Maar misschien ben ik inmiddels verwend. De uitzichten vanaf de berg waren zeker de moeite waard, adembenemend!

Vervolgens was het tijd om me te haasten naar het Botero-museum, hopend dat ik het dit keer wel zou vinden en ook nog op tijd, want door de onverwachte verrassing bovenop de berg, had ik er meer tijd doorgebracht dan gepland. En inmiddels was het zo druk dat ik een half uur moest wachten voordat ik met de kabelbaan weer terug kon. Dit keer nam ik echter een andere uitgang van de metro, recht door een winkelcentrum heen, trap op en trap af. En dit kwam recht uit op het plein. Hoe makkelijk?? Gelukkig was ik nog op tijd en heb een uur of 2 in het museum en op het plein rondgelopen. Je moet ervan houden, maar ik vind het werk van Botero prachtig.

De volgende dag ben ik naar Guatapé geweest een dorpje op ongeveer een uur rijden. Het dorpje is niet heel bijzonder, maar de omgeving is prachtig. Ik heb nog een boottocht gemaakt langs bezienswaardigheden m.b.t. Pablo Escobar die daar een aantal eilanden had waarop buitenhuzen stonden. Leuk om gezien te hebben, maar de tour stelde niet zoveel voor. Wat wel de moeite waard was, is La Piedra del Peñol. La Piedra del is Peñol is een geïsoleerde monoliet en is 200 meter hoog Het bestaat uit een rots die is samengesteld uit kwarts, veldspaat en mica. Om de top van de monoliet te beklimmen is er een trap met 679 treden gebouwd. Het is een touristische atractie (vooral voor veel Colombianen), maar het uiticht is de beklimming waard. Je hebt een 360graden uitzicht over de omgeving. En ik blijk geluk te hebben gehad, want het weer was stralend en later hoorde ik dat het er vaak regent en bewolkt is. Op de terugreis Colombian moneymaling meegemaakt. Bij de benzinepomp waar de bus terug naar Medellin stopt, zat een man op een stoel buskaartjes te verkopen. Hij vroeg echter bijna het dubbele van wat ik op de heenweg had betaald en kon me niet echt uitleggen waarom. Hij dacht volgens mij een goed verhaal te hebben, maar ik was niet van plan het dubbele te betalen. Daarnaast had hij ook geen tickets voor de volgende bus, wat zou betekenen dat ik een uur langer op dat benzinestation zou zitten. Ik besloot dus, zoals ik alle Colombianen had zien doen, naast de weg te gaan staan en de naderende bus te seinen. En dat werkte. De bus was inderdaad vol, maar bussen in Colombia zijn nooit vol. Ik had een confortabel plaatsje op de trappen en betaalde uiteindelijk minder dan op de heenweg.

Bij terugkomst in Meddelin ben ik nog naar het parque de los pies descalzos (blote voeten park) geweest. Volgens de Lonely Planet die ik in het hostel vond, een must do. Een park waar je op blote voeten rond loopt en verschillende ondergronden ervaart. De realiteit was iets minder spiritueel dan ik me had voorgesteld. Het was meer een grote kinderspeeltuin. Omdat ik er toch was, vond ik dat ik mijn slippers uit moest doen en er even rond moest lopen, maar ik zou dit niet aanraden. Het is leuk voor om met je kinderen naar toe te gaan. Omdat het toch al laat begon te worden en ik voor het donker weer in de metro wilde zitten, ben ik dan ook niet lang gebleven.

Van de metro naar het hostel is één lange weg, waar ik vaak op de heen en de terugweg stop bij een sapbar. Voor weinig koop ik daar een verse Maracua-juice. Die ga ik echt missen wanneer ik weer terug ben. Normaal is het best druk in de straat. Er zijn veel winkeltjes, restaurantjes en straatventers, maar vandaag is het ontzettend druk. Blijkt dat de plaatselijke voetbalploeg een belangrijke voetbalwedstrijd heeft gewonnen. De hele stad kleurde groenmet wit en door de straat die ik moet afleggen naar het hostel was een stoet van toeterende auto's. Zo ongeveer als wanneer het Nederlands elftal een belangrijke wedstrijd heeft gewonnen, alleen dan met andere kleuren. En ook de rellen en het vechten bleven uit. Nu zag ik zo hier en daar wel ME-achtige typen lopen met gevaarlijk uitziende, gemuilkorfde honden. Waarschijnlijk gaat het ook hier niet altijd goed.

Ondanks dat het feest tot diep in de nacht is doorgegaan, ben ik lekker mijn bed ingekropen. Ik ben weggegaan toen het nog gezellig was en veilig aanvoelde. Tijd voor een goede nachtrust om de volgende dag weer verder te reizen naar Salento. Een dorp bekend om zijn koffieplantages en torenhoge palmbomen (het nationale symbool van Colombia)