Om 6:30 verliet ik het hostel in Medellin richting busterminal. Het is rond die tijd nog niet veilig om over straat te lopen, dus met de taxi. Mijn volgende stop is Salento. Om in Salento te komen, moestik eerst de bus nemen richting Armenia. Deze zou er 4 uur over moeten doen. Het duurde echter wat langer... De man naast mij was zo dom om zijn tas, met laptop, in de bus te laten liggen tijdens de lunchstop (niemand behalve de buschauffeur eet wat rodn dat tijdstip). Bij terugkomst in de bus begint hij te roepen; 'Mi maleta, mi maleta', wat mijn tas, mijn tas betekend. Die tas was dus weg... Wij met z'n allen in de bus wachten tot de politie er is. Vervolgens moest iedereen de bus uit en werden alle tassen binnenstebuiten gekeerd. Mijn laptop werd nog aan de man geshowd. Geen fijn gevoel, ook al weet ik dat hij niet van hem is. Vervolgens werd de hele bus uitgekamd, maar de laptop was natuurlijk al lang aan een handlanger doorgegeven (de dief zelf moet bij ons in de bus hebben gezeten,). Zo had ik dus een teneergeslagen man naast me en deed ik er ruim een uur langer over. In Armenia moest ik overstappen op een andere bus en in mijn beste Spaans heb ik de buschauffeeur gevraagd of hij wilde stoppen bij het brandweerstation. En zowaar stopte hij daar en gaf me een seintje. De lessen zijn niet helemaal voor niets geweest.

In Salento verblijf ik op 'the plantation house'; een hostel met 10 minuten verderop een koffieplantage. Mijn dormroom blijkt een kamer voor 3 te zijn en het klikt goed met de andere 2 meiden op de kamer. Hoewel ik eigenlijk van plan was een rustdag in te lassen, heb ik na 10 minuten al afgesproken om de volgende dag met hen een hike te maken door Valle de Cocora, waar waxpalmen groeien. Het nationale symbool van Colombia. Niks geen rustdag, maar om 6:00 de wekker, om om 7:00uur de collectieve taxi te kunnen halen. Mijn ritme is hier wat anders als thuis. Meestal ben ik voor 7:00uur mijn bed wel uit en lig ik er rond 9:00uur weer in. Zoals de meeste backpackers hier overigens.

De hike is weer zeer de moeite waard. Hij start in het dal, waar je al palmen kunt zien, vervolgens is het ongeveer 2 uur door bos. Overgammele houten brugjes, waarbij je goed moet kijken op welke plank je gaat staan, over boomstronken en vooral opwaarts. Uiteindelijk kom je op een kruising waar je naar links en naar rechts kan. Links is 'de loop' waar je de palmen kunt zien, rechts is een finca waar je wat kunt eten en drinken. Wij kozen ervoor om naar rechts te gaan. Eerst wat eten voordat we onze hike vervolgen. Vervolgens dus nog 1km bergopwaarts voordat we bij de finca kwamen. Buiten enkele kolibries bleek er niet zoveel te beleven en de beloofde kaas was er niet. Dus maar een worstje besteld; het enige dat ze wel hadden. Laat ik het zo zeggen; de honden waren erg blij met ons. Dus maar weer teruggelopen en de andere afslag genomen. Daar kwamen we na een klim ook langs een finca. Hier hebben we genoten van warme chocomel, en brood met kaas. (De Colombianen doen de kaas in hun chocomel, ik heb hem op m'n brood gedaan). Mocht je ooit in de buurt komen; neem direct de afslag naar links! De finca was meteen ook het hoogste punt, daarna begonnen we aan de afdaling. Niet zo uitdagend als de beklimming, maar wel met prachtige uitzichten over de waxpalmen. En met de onheilspellende lucht (we hebben het niet droog gehouden) op de achtergrond is het echt mistiek. Echt de moeite waard. Op de terugweg hebben we onszelf beloond met een vers vruchtensapje en aan het eind van de middag waren we weer terug in ons hostel. Larissa, een van de meiden vertrok helaas die avond al. Met Marjan, Nederlandse, ben ik die avond in het dorp wat gaan eten. Pizza-kip-tandori. Ik houd niet van pizza's, maar dit was erg lekker.

De volgende dag ben ik samen met Marjan (en een gids) gaan paardrijden. Voor we wegreden vroeg de gids ons of we ervaring hebben. Beiden antwoordden we dat we wat ervaring hebben, maar niet veel. 'Dan nemen we de makkelijke route' aldus de gids. Deze makkelijke route bracht ons langs steile afgronden waar de paarden maar ongeveer 30cm hadden om hun hoeven neer te zetten, wegen waar de paarden al glibberend probeersen overeind te blijven (wat gelukkig lukte) en paden waar ze tot de knieën door de modder moesten ploeteren. We vragen ons nog steeds af waar hij gevorderde ruiters mee naartoe neemt... 's Middags hebben we een rondleiding op de koffiefarm van de eigenaar van ons hostel. Eerst legt hij in het Engels het hele proces uit (en promoot hij zijn eigen koffie) en vervolgens wandelen we in 10 minuten naar de koffiefarm, over de weg die vroeger de hoofdweg naar Bolivia was. Op de koffiefarm krijgen we in het Spaans nog meer uitleg en wordt voor onze neus koffie geroosterd en gemalen. Het ruikt heerlijk en zo smaakt het ook. Helaas begint het tijdens de wandeling over de farm te regenen en later zelfs te omweren. Salento heeft prachtige, zonnige ochtenden, maar 's middags begint het er steevast te regenen. De tour was zo goed als afgerond, dus we besluiten terug te gaan en een warme douche te pakken. 's Avonds hebben we weer lekker gegeten in het dorpje en wat rondgekeken. (Het was gelukkig weer droog) Er zijn veel souvenirwinkeltjes, waar voor de verandering niet hetzelfde wordt aangeboden als in de rest van het land. Salento blijkt een artistiek dorp te zijn. En daar loop ik tegen een nadeel van backpacken aan; Waar laat je het? Ik heb het dus maar in de winkels gelaten. (Dat kan ik dus wel...)

Omdat we alles hadden gedaan wat we in Salento wilden doen (Valle de Cocora, paardrijden en de koffiefarm) besluiten we om de volgende dag verder te gaan. De omgeving van Salento is prachtig en het stadje zelf gezellig, maar we hebben weinig zin om alles om de regen heen te plannen. En het regent hier echt veel.

Onze volgende bestemming is Buga. Niet de meest voor de hand liggende bestemming. Er komen weinig backpackers en er is maar 1 hostel. Voor de Colombianen zelf is het wel een populaire bestemming. Voor hen is het een soort bedevaartsoort. Jaren (eeuwen?) geleden is er een drijvend kruis gevonden en dat werd als een teken van God beschouwd. Er is toen een kerk gebouwd voor dit kruis en inmiddels is er bijna op elke hoek van de straat wel een kerk of kapel. Ook zijn er veel religieuze souvenirs te verkrijgen. Maar we moesten er eerst nog zien te komen. Het is namelijk niet met openbaar vervoer te bereiken. Je wordt langs de snelweg uit de bus gezet en moet de rest lopen of een taxi nemen. We waren er daarom eerst nog niet zo zeker van, maar er werd ons verzekerd dat het makkelijk is een taxi te vinden. En dat bleek ook zo te zijn. Recht onder het borden 'verboden te stoppen' en 'verboden voor taxi's' stonden 5 taxi's te wachten op pasagiers. Dat kan in Colombia... Nadat één van deze taxi's ons bij het hostel had afgezet, werd er open gedaan door de schoonmaakster. Ik ben nog nooit zo welkom ontvangen in een hostel; Er brak een enorme glimlach op haar gezicht door en ze omhelsde ons, terwijl ze (in het Spaans) bleef zeggen; 'Arme meisjes, kom snel binnen met jullie zware tassen. Kom binnen. Welkom!'. Het hostel is een combinatie van hostel en café. Momenteel is het hostel nog bijzaak omdat er niet veel touristen komen en maken ze hun geld uit het café dat met name door de lokale bevolking bezocht wordt. We hadden daarom een enorme kamer voor ons tweeën. En het is jammer dat ik niet van bier houd, want het hostel/café heeft zijn eigen brouwerij.

We gebruiken de middag omhet stadje wat te verkennen en aan het eind van de middag relaxen we wat op het dakterras en brainstormen over wat we de volgende dag willen gaan doen. Aangezien het rond de 30 graden is, zijn we ervoor in om te gaan zwemmen, maar we hebben ook wel zin in wat actiefs. En terwijl we zo aan het brainstormen zijn, komt de kokkin aangelopen met de vraag of we geinteresseerd zijn in een bezoek aan een 200 jaar oude finca waar we rodn kunnen kijken en in 30min naar een waterval kunnen hiken om te zwemmen. Alsof ze telepatische gave heeft. De zoon van de eigenaar zit in het café en binnen 10 minuten is het geregeld. De volgende dag haalt hij ons op en brengen we de ochtend en middag door op de finca en bij de watervallen. De finca is indrukwekkend. Er hangen foto's van de familie tot 200 jaar terug en ook diploma's uit de 19e eeuw. De familie zelf is erg trots op een soort oorkonde die ze hebben ontvangen omdat alle 7 kinderen hebben gestudeerd in Bogotá. Het bijhorende geldbedrag hebben ze gebruikt om onderwijs in hun dorp te sponsoren. Nadat we de finca bezichtigd hebben is het tijd om naar de waterval te hiken. Een mooie wandeling en we komen neimand anders tegen, omdat het op eigen terrein ligt. Onvoorstelbaar dat dit je 'achtertuin' is. We vermaken ons prima bij de watervallen. Langs de ene waterval kun je omhoog klimmen naar de volgende en daar is weer een kleine waterval die we als glijbaan kunnen gebruiken. Niet goed voor je badkleding, maar erg leuk. De tijd vliegt hier voorbij en na de hike terug krijgen we een lunch op de finca. Een typisch Colombiaanse lunch: bonensoep, chichiron, rijst en platano's. De bonensoep, rijst en platano's (soort gefrituurde banaan) zijn heerlijk. De chichiron krijg ik niet weg. Het is meer vet dan (varkens)vlees. Gelukkig valt het niet op, omdat het zo veel is. We worden weer netjes teruggebracht door de zoon des huizes en brengen de avond op het balkon van het café door. In eerste instantie maken we plannen om naar een natuurreservaat te gaan. De zoon van de eigenaar wil voor een vergoeding wel rijden. Uiteindelijk blijkt dit niet te kunnen, omdat de auto op gas rijdt en er onderweg geen tankstation voor gas is. Misschien ook niet zo erg, want het bleek uiteindelijk 4uur heen en 4 uur terug te zijn, wegens wegwerkzaamheden. We besluiten daarom om de volgende dag weer te vertrekken naar Popayan; de witte stad. Voor mij één van de laatste stops voordat ik afscheid neem van Colombia...