Iedere mooie ervaring brengt me dichter naar de grens met Equador. Popayan is mijn laatste bestemming in Colombia. Dat geeft een heel dubbel gevoel. Ik ben erg benieuwd naar de andere landen die ik wil gaan bezoeken, maar ik vind het echt jammer om Colombia te gaan verlaten. 'Colombia; the onley risk is wanting to stay' is niet ver bezijden de waarheid!

Maar eerst heb ik nog een paar dagen in Popayan en een uitstapje naar San Agustin. Popayan heeft een prachtig oud centrum met witte gebouwen. Midden in het centrum is een plein met een parkje (zoals in veel steden in Midden- en Zuid- America) en aan dit plein is ons hostel. (Ik reis nog steeds met Marjan)Heerlijk om 's ochtends naar buiten te lopen en een koffie te drinken (Juan Valdez!) of vanuit het raam 'mensen te kijken'. Daarnaast hebben ze sinds een paar dagen een kat. Helemaal mijn hostel dus.

Vanuit Popayan maken we met 2 australische meisjes een excursie naar thermale baden. Geenszins iets zoals de Thermen in Nederland. Maar natuurlijke bronbaden, bovenop een berg. Helaas waren de meeste erg koud. Eén bad had een duidelijke warmwaterbron, daar hebben we dan ook de meeste tijd doorgebracht. In deze bron zwommen ook visjes die aan onze voeten en benen knaagden. In Nederland betaal je een vermogen voor dr. Fish, hier gebeurd het gewoon! Na 1,5 uur hadden we het wel gezien en was het tijd voor deel 2 van de excursie. We waren met een jeep naar boven gebracht om (na de bronnen) de afdaling met de mountainbike te doen. Wat is dat gaaf! Van te voren vond ik het nog wel spannend, de wegen zijn hier iets anders dan in Nederland, maar de fietsen waren in uitstekende staat. De eerste voorzichtigheid om niet te vallen liet ik daarom al snel varen en in volle vaart ben ik de berg afgereden. Het is jammer dat er geen kilometerteller op de fiets zat. In zo'n 3uur waren we weer terug in Popayan om onze fietsen in te leveren. 's avonds hebben we wat door het centrum geslentert en wat gegeten.

De volgende dag heb ik afscheid genomen van Marjan om een uitstap naar San Agustín te maken. San Agustín is één van de belangrijkste archeologische vindplaatsen van Zuid-Amerika en bekend om de beelden die soms in groepen, soms solitair zijn teruggevonden. Over de bouwers van de beelden is niets bekend.Sommige historici denken dat de indianen voor de komst van de Spanjaarden al uit het gebied waren weggetrokken. Maar sporen daarvan zijn nooit terug gevonden. De mysterieuze indianenstam lijkt wel plotseling van de aarde verdwenen te zijn. San Agustín ligt op 120 kilometer van Popayan. De bus doet er echter 7uur over om er te komen. Dat zegt niets over de bus, maar alles over de toestand van de weg. En de regen die we onderweg hadden, maakte het er niet beter op! Door de lange reistijd kwamen we pas aan het eind van de middag bij het hostel aan.(Ik reisde samen met een meisje dat ik in het hostel had ontmoet) Doordat er die nacht een groep van een georganiseerde rondreis verbleef, was het hostel vol. Gelukkig was er nog een plekje in een hangmat. We besloten om de volgende dag te gaan paardrijden, omdat je zo beelden kunt zien die je te voet niet kunt zien.

Zo stralend als het weer was toen we in San Agustín aankwamen, zo regenachtig was het de volgende dag! We hebben uiteindelijk ruim 4uur in de stromende regen gereden met Pacho, onze gids en een Duits koppel dat ondanks de regen besloot met ons mee te gaan. De eerste uren maakte de regen me nog niet zo veel uit, maar toen m'n schoenen begonnen vol te lopen en zelfs m'n regenjas de regen niet meer voldoende kon tegen houden, werd ik wat minder enthousiast. Onderweg, bij één van de opgravingen was een vrouw die aan de hand van je geboortedatum, je mayasign kon uitrekenen. Net zoiets als een sterrenbeeld. Ik heb niet alles begrepen, omdat het in het Spaans was, maar ze vertelde o.a. dat ik regen nodig heb ter purificatie. Ik kan me de laatste dag zonder regen niet meer herrinneren en met deze informatie ben ik bang dat de regen me blijft achtervolgen. En in Ecuador, mijn volgende bestemming is het momenteel het regenseizoen... Maar ik ben een Hollandse en dus wel wat gewend.

De volgende dag (met en stralende zon...) was het tijd om weer terug te reizen naar San Augustin. De terugweg was nog erger dan de heenweg. Ik zat achterin de bus en werd bij iedere hobbel met m'n schouder tegen de ruit gelanceerd, met m'n andere hand proberende om het gehaakte, met punaises bevestigde gordijn uit m'n gezicht te houden, terwijl ik vanuit een schilderij werd aangestaard door Christus. Ik heb gehoord en gelezen dat er al 2 jaar aan de weg gewerkt wordt om hem te verbeteren. Ik wil niet weten hoe hij er voor die tijd aan toe was!

Ik was eigenlijk van plan om de volgende dag de grens over te gaan, maar na deze rit had ik even genoeg van bussen. De volgende dag was dus een onverwacht relaxdagje. Ik ben wezen winkelen met Marjan, die ook weer terug was in Popayan. Het enige nadeel van backpacken is datje alles mee moet (kunnen) nemen in je backpack. Ik heb dus niets gekocht.

De volgende dag was het dan echt tijd om afscheid te nemen van Colombia. Wederom een lange busreis, maar nu gelukkig over betere wegen. Ik had van andere backpackers gehoord dat er veel oponthoud is wegens controles (soms wel 4 x) door het leger. Iedereen moet dan de bus uit. Zich identificeren en alle tassen worden doorzocht. Ik had blijkbaar geluk, want onze bus werd maar één keer naar de kant gehaald. Ik was om 6:15uur uit het hostel vertrokken en uiteindelijk bereikte ik rond 15uur de grens. Ook hierover had ik horrorverhalen gehoord over uren wachten om dan de grenspost voor je neus te zien sluiten. Wederom zat het mee. Aan de Colombiaanse kant had ik één persoon voor me en aan de Ecuadoriaanse kant was ik gelijk aan de beurt. Geen moeilijkheden, maar binnen een kwartier een exitstempel van Colombia (snik) en een entreestempel van Ecuador.

Ik wilde eigenlijk doorreizen naar Otavalo, een stad waar ik een paar dagen wil doorbrengen. Het was me echter niet gelukt een hostel te regelen en vanuit Tulcan, de grensplaats is het nog minimaal 3 uur met de bus. Ik vond het vooruitzicht om in het donker langs de snelweg gezet te worden (de bus vanuit het grensplaatsje Tulcan rijdt Otavalo niet in) niet echt prettig, helemaal niet zonder duidelijke bestemming. Ik besloot dus om in Tulcan te blijven. Recht tegenover het busstation was een hotel waar ik een kamer nam, zodat ik de volgende dag gelijk kon vertrekken. Erg vreemd om weer alleen te zijn en een kamer voor me zelf te hebben na zoveel weken met gezelschap en slapen in dorms. In Tulcan was niet veel te beleven en toen ik een internetcafé bezocht, viel na 5min de stroom uit. Dat is me in Colombia niet gebeurd. Ik hoop niet dat dit een voorbode is van wat Ecuador brengt...